Klasyfikacja stref zagrożenia wybuchem

Przestrzenie zagrożone wybuchem dzieli się na strefy, klasyfikując je na podstawie prawdopodobieństwa i czasu występowania atmosfery wybuchowej. Podczas analizy przestrzeni zagrożonych wybuchem, uwzględnia się warstwy, osady pyłu i nagromadzony pył, jako źródła mogące potencjalnie wytwarzać atmosferę wybuchową. W klasyfikacji wyróżnia się sześć stref zagrożenia wybuchem.

Dla przestrzeni, w której atmosfera wybuchowa zawierająca mieszaninę z powietrzem substancji palnych w postaci gazów, par, mgieł wyznacza się:

• Strefę 0 – gdy atmosfera występuje stale, często lub przez długie okresy;
• Strefę 1 – gdy atmosfera może czasami wystąpić w trakcie normalnego działania;
• Strefę 2 – gdy atmosfera nie występuje w trakcie normalnego działania, a w przypadku wystąpienia, utrzymuje się przez krótki okres.

Natomiast dla przestrzeni, w której atmosfera wybuchowa w postaci obłoku palnego pyłu w powietrzu wyznacza się:

• Strefę 20 – gdy atmosfera występuje stale, często lub przez długie okresy;
• Strefę 21 – gdy atmosfera może czasami wystąpić w trakcie normalnego działania;
• Strefę 22 – gdy atmosfera nie występuje w trakcie normalnego działania, a w przypadku wystąpienia, utrzymuje się przez krótki okres.

Przestrzenie, w których istnieje możliwość wystąpienia atmosfery wybuchowej w ilościach zagrażających bezpieczeństwu i zdrowiu, należy w miejscach wstępu do tych przestrzeni oznakować odpowiednim znakiem ostrzegawczym.